Rem erop

Daar zit je dan. De dagen schieten door de vingers, de niet gelopen kilometers stapelen zich op. Drie weken was ik geblesseerd en liep ik even niet richting mijn eerste marathon.

Het gebeurde ruim een maand geleden tijdens een duurloopje. Ik had besloten van Schiphol naar huis te lopen en verstapte me in de regen in het centrum van Amsterdam op een stoepje. Meteen stond ik stil, even de adrenaline uit laten praten en luisteren wat mijn enkel zei. ‘go!’ zei hij. Dus tevreden, zelfs trots, liep ik verder. 

Bij thuiskomst en twee dagen daarna heb ik twee grote fouten gemaakt: 

1) Meteen thuis schepte ik op tegen mijn vrouw, over hoe sterk mijn enkel tegenwoordig is. 

2) Een aantal dagen later liep ik samen met Leo (toen voelde ik nog steeds geen blessure, wat raar is) en klopten we elkaar vol enthousiasme op de schouders over hoe ongeblesseerd we wel niet waren.

Dus…

Mijn enige manier van hiermee omgaan was ook echt even alles rond hardlopen mentaal sluiten. Niet lezen over hardlopen, niet schrijven over hardlopen, niet nadenken over hardlopen. Behalve horen hoe het met Leo ging, wilde ik even gewoon doen alsof hardlopen niet bestaat. 

Maar nu....Nu niet meer! Ik ben voorzichtig onderweg terug. Erg vervelend is dat ik een aantal echte lange duurlopen niet gedaan heb. Hierdoor kom ik toch aan de start terecht zoals ik niet aan de start wilde staan: niet top voorbereid.

Maar wel net nog met Leonard over gehad: marathontraining en blessures, ze gaan hand in hand. Blijkt nu wel inderdaad, nu Leo even de rem moet vinden...

Maar, we houden de moed erin, schouders eronder, en nog een derde cliche erachter!

Nog 2,5 weken voordat we in Tromso lopen...Starten ga ik zeker, finishen hangt van die blessure af. Ideaal is het nog niet geweest, maar toch houd ik vertrouwen!

Leo, rustig aan nu jongen. De kilometers heb je al gemaakt.